Erinnerungen

Gedicht: Es ess wirrer emol su weid

Es ess wirrer emol su weid,
em Hirbsd, do ess Mundoardzeid!

Heud treffe sisch aus ville Orde
die „Babbeler“ med schiene Worde,

wäi se froihjer on de Doachesordnung woarn,
doch leirer giehn däi Wirder uns verloarn.

Doch me gewwe noch näid uff,
setze en Mundoardowend druff!

Häi kann jeder saa, woas en dreckd
un woas alles en em steckd,

en seine schiene Mundoardlaude,
däi su manchem noch vetraude:

aafach, klur un herzlich fresch,
kimmd heud alles uffen Desch!

Dialekd ess kaa Fremdsprooch,
me kann en goud vestieh,

sugoar unser Neubirjer,
däi fennen schie.

Er ess e Vebindung zou froihjere Zeire
un soll uns aach erhaale bleiwe.

Ob en Usdem oawwer Aasche,
Ersched, Hellwische oawwer Windecke,
Dialekd schwätzd me noch en ville Ecke!

En fasd alle Reschjone gebds Dialekde,
teils uffene un teils vesteckde.

Me freue uns, doass Mundoard die Mensche intressierd
un se heud Owend sesamme fiehrd.

Un kräid me debei aach en Rabbel:
„E dreifach Huuch unsem schiene Gebabbel!“