zurück

Erinnerungen

Gedicht: Eijeijei

von Annita M. Rosenthal

Ei wäi giehds dann, ei wäi stiehds,
besde dann aach ganz gesond?
Wann me disch ooguckd, ja, me siehds,
dlou hosd zoum Bregele kaan Grond.

Woas, es zäid der en de Knäi,
un es bugerd en de Zieh?
Ei, me sein hald nemmie neu
un aach lengsd nemmie su schie.

Die Zeid der Rose ess vegange,
die Läib hod sisch schUß obgekoihld,
gemäßischd hod sisch es Velange,
me eßd zouvill un wird schnell moid.

Ei,es dood uns manches drecke,
un es fehld de gruße Schwung,
un me hod ofd nix se lecke,
nur ob un zou foihld me sisch jung.

Ei, doas sein hald jetzd su Sache,
doch stiehd fesd, ganz ohne Frooch:
mir doon uns dodraus nix mache,
dann kimmd de Doach, so brengd de Doach!

Med der Enstellung kirnmd me weid,
do kann aam nix mieh iwwerrasche,
ei, me dood hald med de Zeid
nemmieh schlemme, hichsdens nasche.

Von dem, woas Iengsd vegange ess,
woas uns geformd un aach gepräschd,
bIeibd viII erhaaIe, ganz geweß;
su wäi es ess, su esses rääschd!

zurück